শিল্পী জুবিন গাৰ্গৰ অবর্তমানত কটাৰ প্ৰথম ওপজা দিনটোৱে আজিৰ দিনটোক অনুৰাগীসকলৰ বাবে শুধু স্মৰণৰ নহয়, এক গভীৰ আবেগৰ দিনত পৰিণত কৰি তুলিছে। তেওঁৰ স্মৃতিৰ ওচৰলৈ অহাত গীত–সুৰ–স্মৰণৰ সমাহাৰে আজিৰ দিনটো যেন এক ব্যাপক মানসিক আন্দোলনৰ দিন। বিগত বছৰৰ দৰে এইবাৰো নিশাৰ পৰা আৰম্ভ হৈছিল অনুৰাগীৰ ব্যস্ততা—কোনোৱে মোমবাতি জ্বলাইছে, কোনোৱে গীত বাজাইছে, কোনোৱে সোণাপুৰৰ জুবিন ক্ষেত্ৰলৈ যাত্ৰা কৰিছে। শিল্পীগৰাকীৰ অনুপস্থিতি সত্ত্বেও যেন সকলোৰে হৃদয়ত তেখেতেই—সৰ্বশক্তি, সৰ্বঅনুভৱ, সৰ্বচেতনা। কাহিলীপাৰাৰ বাসগৃহটো আজিও যেন মানুহে মানুহে গিজগিজাইছিল। মঙলবাৰে গভীৰ ৰাতিৰ পৰা অনুৰাগীসকল আহিছিল জন্মদিন অৰ্পণা কৰিবলৈ। লগতে শিল্পীগৰাকীৰ প্ৰিয় “জয় জুবিনদা” ধ্বনিৰ প্রতিধ্বনিৰে পৰিবেশখন মঞ্জিৰাৰ দৰে বগাই উঠিছিল। আজি পুৱা আয়তীসকলে গৃহপ্ৰাঙ্গনত গাই উঠা দিহানামত যেন সুৰৰ মাজে–মাজেই জুবিনদাৰ স্মৃতি জীৱন্ত হৈ পৰিছিল। খোল, তাল, গায়ন–বায়ন, আৰু দিহানামৰ সুৰেৰে কাহিলীপাৰাৰ ঘৰখন পবিত্ৰ উৎসৱৰ ৰূপ লৈছিল।
এইবাৰ জন্মদিন উদযাপনক এক নতুন ৰূপ দিলে বকুল জোপাৰ তলত স্থাপন কৰা জুবিন গাৰ্গৰ নতুন আবক্ষ মূৰ্তিয়ে। পিতৃ কপিল বৰঠাকুৰে মূৰ্তিটো উন্মোচন কৰোঁতেই উপস্থিত সকলো লোকে যেন সময়ক এক ক্ষণৰ বাবে থমকি দিয়া অনুভৱ কৰিলে। পিতৃয়ে স্পৰ্শ কৰামাত্রে মূৰ্তিটোৰ এনে অনুভৱ হল যেন পুত্ৰ–পিতৃৰ বন্ধন মুহূৰ্তটোত বাস্তৱ হৈ উঠিল। পত্নী গৰিমা শইকীয়া গাৰ্গ, পৰিয়ালবৰ্গ আৰু অসংখ্য ভক্তই চকুপানীত ভিজাইলে সেই আবেগময় মুহূৰ্তটো। আবক্ষ মূৰ্তিৰ শিল্পী জ্যোতিশংকৰ ভটাচাৰ্যেয়ে আবেগভৰাই জনাই—
“এই কামখিনি অসম্ভৱ যেন লাগিছিল। কিন্তু দলটোৰ সকলোৰে কষ্ট, ধৈৰ্য আৰু শৰীৰ–মন লগাই কৰোঁতে শেষত এই ৰূপ দিয়া গʼলো। প্ৰথমকালে বহু সমস্যা হৈছিল, মূৰ্তিটো ঠিকঠাক দাঁড়াই উঠা নাছিল, কিন্তু আমাৰ দলটোৱে একমাত্ৰ উদ্দেশ্য লৈ কাম কৰিছিল—জুবিনদাক সঁজুলি এটা দিয়া।” আজিৰ দিনটো প্ৰমাণ কৰিলে—জুবিন গাৰ্গ শারীৰিকভাৱে নাথাকিলেও তেওঁৰ সুৰ, জীৱনদর্শন আৰু শিল্পচেতনা লক্ষ্যাধিক অনুৰাগীৰ হৃদয়ত সদায় জীৱন্ত ।
