Divorce: বিবাহ বিচ্ছেদৰ মূল কাৰণ কি ?

বিবাহ হৈছে এনে এক (Divorce)পবিত্ৰ বন্ধন, য’ত দুজন মানুহে জীৱনৰ সকলো সুখ-দুখ, আনন্দ-বেদনা, সমৃদ্ধি-অভাৱ সকলোবোৰ একেলগে ভাগ-বাটোৱা কৰি চিৰদিন একেলগে থকাৰ শপত খায়। হিন্দু ধৰ্মত বিবাহক সাতজনমৰ সম্পৰ্ক হিচাপে গণ্য কৰা হয়, য’ত প্ৰেম, বিশ্বাস, সহানুভূতি আৰু পাৰস্পৰিক সহযোগিতাৰ ভিত্তিত এখন সুন্দৰ সংসাৰ গঢ়ি তোলাৰ সপোন দেখা যায়। এই সম্পৰ্ক কেৱল দুজন ব্যক্তিৰ মাজতে সীমাবদ্ধ নহয়, বৰঞ্চ ই সমাজৰ এক গুৰুত্বপূৰ্ণ ভিত্তি হিচাপে পৰিগণিত হয়। বিবাহৰ জৰিয়তে দুজন মানুহে কেৱল নিজৰ জীৱনৰ সংগী হিচাপে নহয়, এটা পৰিয়াল গঠনৰ মাধ্যমেৰে সমাজৰ এক অংশ হিচাপে নিজৰ দায়িত্ব পালন কৰে।

এই বন্ধনৰ মাধ্যমেৰে সমাজত স্থিতিশীলতা আৰু সমন্বয়ৰ সৃষ্টি হয়, যিয়ে পৰিয়ালৰ প্ৰতিটো সদস্যৰ জীৱনত নিৰাপত্তা আৰু সুখৰ ভাৱ জগাই তোলে। বিবাহৰ এই পবিত্ৰতা আৰু গুৰুত্বৰ বাবেই ইয়াক সমাজৰ মূল ভিত্তি বুলি কোৱা হয়। বিবাহৰ মাধ্যমে দুজন মানুহে একেলগে জীৱনৰ পথত আগবাঢ়ি যায়, পৰস্পৰৰ সপোন আৰু আকাংক্ষাক সমৰ্থন কৰে, আৰু জীৱনৰ প্ৰতিটো মুহূৰ্তত একেৰাহে থকাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়ে। এই প্ৰতিশ্ৰুতিৰ মাধ্যমেৰে তেওঁলোকে কেৱল নিজৰ জীৱনৰ পথ সুগম কৰাই নহয়, সমাজতো এক সুস্থিৰ আৰু সুসংগঠিত গাঁথনিৰ সৃষ্টি কৰে। কিন্তু আজিৰ দিনত এই পবিত্ৰ সম্পৰ্কৰ স্থায়িত্বৰ প্ৰশ্ন উত্থাপিত হৈছে। বিবাহ বিচ্ছেদৰ হাৰ দিনক দিনে বাঢ়ি গৈছে, আৰু এই বিষয়টোৱে সমাজত এক গুৰুত্বপূৰ্ণ আলোচনাৰ জন্ম দিছে। কি কাৰণত এজনী ছোৱালীয়ে বা এজন পুৰুষে নিজৰ জীৱনৰ সবাতোকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ সম্পৰ্কটো ভাঙি পেলোৱাৰ সিদ্ধান্ত লয়? এই প্ৰশ্নৰ উত্তৰ বিচাৰি উলিওৱাটোৱেই এই প্ৰৱন্ধৰ মূল উদ্দেশ্য। বিবাহ বিচ্ছেদৰ ক্ৰমবৰ্ধমান হাৰে সমাজৰ সামগ্ৰিক গাঁথনিৰ ওপৰত প্ৰভাৱ বিস্তাৰ কৰিছে আৰু ইয়াৰ কাৰণসমূহৰ গভীৰ বিশ্লেষণৰ প্ৰয়োজনীয়তা দেখা দিছে।

এগৰাকী ছোৱালী যেতিয়া এখন ঘৰৰ পৰা আন এখন ঘৰলৈ বোৱাৰী হৈ আহে, তেতিয়া তাইৰ বাবে সকলো নতুন হৈ পৰে। নতুন পৰিয়ালৰ সদস্য, তেওঁলোকৰ ৰীতি-নীতি, জীৱনশৈলী আৰু দৈনন্দিন জীৱনৰ পৰিস্থিতিৰ সৈতে তাইক খাপ খুৱাই ল’বলগীয়া হয়। এই সময়ত তাইৰ মনত এক সুন্দৰ সপোন জীপাল হৈ থাকে—নিজৰ স্বামীৰ হাতত হাত ধৰি জীৱনৰ সকলো পৰিস্থিতিৰ মোকাবিলা কৰাৰ সপোন। স্বামীৰ মৰম, বিশ্বাস আৰু সমৰ্থন তাইৰ বাবে সবাতোকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ হৈ পৰে। এই সময়ত স্বামীৰ দায়িত্ব হ’ল তাইক নতুন পৰিৱেশৰ সৈতে পৰিচিত কৰোৱা, তাইৰ মনৰ ভয় আৰু অস্বস্তি দূৰ কৰা, আৰু তাইক এনে এক নিৰাপদ আৰু প্ৰেমময় পৰিৱেশ প্ৰদান কৰা, য’ত তাই নিজকে সুৰক্ষিত আৰু মূল্যৱান অনুভৱ কৰে। এই পৰিৱেশে তাইক নতুন জীৱনৰ সৈতে খাপ খুৱাই লোৱাত সহায় কৰে আৰু তাইৰ মনত এক আত্মবিশ্বাসৰ সৃষ্টি কৰে। তাইৰ বাবে এই নতুন পৰিয়ালৰ সৈতে সমন্বয় স্থাপন কৰাটো এটা জটিল প্ৰক্ৰিয়া, কাৰণ তাইৰ জীৱনৰ পৰা এটা সম্পূৰ্ণ পৰিৱৰ্তন ঘটে।

তাইৰ পৰিয়ালৰ সৈতে থকা স্মৃতি, তাইৰ শৈশৱৰ দিনবোৰ, আৰু তাইৰ পূৰ্বৰ জীৱনৰ সৈতে জড়িত সকলো আৱেগ তাইক নতুন পৰিৱেশত স্থায়ী হোৱাৰ ক্ষেত্ৰত প্ৰভাৱ পেলায়। এই সময়ত স্বামীৰ ভূমিকা অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ। তেওঁৰ সহযোগিতা আৰু মৰমৰ জৰিয়তে তাই নিজৰ নতুন পৰিচয় গঢ়ি তুলিব পাৰে। কিন্তু বহু ক্ষেত্ৰত দেখা যায়, এই বিশ্বাসৰ সম্পৰ্কত ফাট মেলে। স্বামী-স্ত্ৰীৰ মাজত সৰু সৰু কথাত মতানৈক্য, পৰস্পৰৰ প্ৰতি সন্মানৰ অভাৱ, আৰু আৱেগিক সংযোগৰ কমীৰ ফলত সম্পৰ্কত তিক্ততাৰ সৃষ্টি হয়। এই তিক্ততা ক্ৰমান্বয়ে এনেকুৱা পৰ্যায় পায় যে বিবাহ বিচ্ছেদৰ বাহিৰে আন কোনো পথ মুকলি নাথাকে। এই পৰিস্থিতি কেৱল দুজন ব্যক্তিৰ জীৱনৰ ওপৰতেই প্ৰভাৱ পেলায় নহয়, ই তেওঁলোকৰ সন্তান, পৰিয়ালৰ আন সদস্য আৰু সমাজৰ ওপৰতো গভীৰ ক্ষতৰ সৃষ্টি কৰে।

বিবাহ বিচ্ছেদৰ হাৰ বৃদ্ধিৰ এটা প্ৰধান কাৰণ হ’ল পাৰস্পৰিক বিশ্বাসৰ অভাৱ। বিবাহৰ সম্পৰ্ক এটা মজবুত ভিত্তিৰ ওপৰত গঢ় লৈ উঠে, আৰু সেই ভিত্তিৰ মূল উপাদান হ’ল বিশ্বাস। বিশ্বাসৰ এই ভিত্তিৰ ওপৰতেই স্বামী-স্ত্ৰীৰ সম্পৰ্কৰ স্থিতিশীলতা নিৰ্ভৰ কৰে। যেতিয়া স্বামী বা স্ত্ৰীৰ মাজত বিশ্বাসৰ ভাঙন ঘটে, তেতিয়া সম্পৰ্কত নিৰাপত্তাহীনতাৰ সৃষ্টি হয়। উদাহৰণস্বৰূপে, এজন সংগীৰ অবৈধ সম্পৰ্ক বা পৰকীয়াই সম্পৰ্কত গভীৰ ফাটৰ সৃষ্টি কৰে। বহু ক্ষেত্ৰত দেখা যায়, পুৰুষে কৰ্মক্ষেত্ৰৰ ব্যস্ততা বা আন কোনো অজুহাত দেখুৱাই ঘৰৰ বাহিৰত অবৈধ সম্পৰ্ক গঢ়ি তোলে। এই ক্ষেত্ৰত পত্নীৰ মানসিক অৱস্থাৰ প্ৰতি গুৰুত্ব নিদিয়াৰ ফলত সম্পৰ্কত অশান্তিৰ সৃষ্টি হয়। পত্নীয়ে নিজকে অবহেলিত, নিৰাপত্তাহীন আৰু পৰিত্যক্ত অনুভৱ কৰে, যাৰ ফলত তাইৰ মনত অভিমান, খং আৰু হতাশাৰ জন্ম হয়। এই আৱেগসমূহে তাইক মানসিকভাৱে দুৰ্বল কৰি তোলে, আৰু তাইৰ সম্পৰ্কৰ প্ৰতি আস্থা হেৰাই যায়।

এই নিৰাপত্তাহীনতাৰ ভাৱে তাইৰ জীৱনত এক গভীৰ শূন্যতাৰ সৃষ্টি কৰে, যিয়ে তাইক সম্পৰ্কৰ পৰা আঁতৰি যোৱাৰ সিদ্ধান্ত ল’বলৈ বাধ্য কৰে। ঠিক তেনেদৰে, কিছু ক্ষেত্ৰত মহিলাৰো এনে আচৰণ দেখা যায়, যিয়ে পৰিয়ালৰ স্থিতিশীলতাক প্ৰভাৱিত কৰে। এনে পৰিস্থিতিত সৰু সৰু কথাৰ পৰা আৰম্ভ কৰি ডাঙৰ ডাঙৰ কাজিয়াৰ সৃষ্টি হয়, যিয়ে শেষত সম্পৰ্কক বিচ্ছেদৰ দিশে ঠেলি দিয়ে। বিশ্বাসৰ এই ভাঙন কেৱল আৱেগিক দূৰত্বৰ সৃষ্টি কৰাই নহয়, ই দুয়োপক্ষৰ মাজত পৰস্পৰৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধা আৰু সহানুভূতিৰ অভাৱৰ সৃষ্টি কৰে। এই অভাৱে সম্পৰ্কক এনেকুৱা পৰ্যায়লৈ লৈ যায়, য’ত পুনৰ মিলনৰ সম্ভাৱনা নোহোৱা হৈ পৰে। বিশ্বাসৰ অভাৱৰ ফলত স্বামী-স্ত্ৰীৰ মাজত যোগাযোগৰ অভাৱৰ সৃষ্টি হয়, যিয়ে সম্পৰ্কৰ ভিত্তিক দুৰ্বল কৰি তোলে। এই দুৰ্বলতা সময়ৰ সৈতে সম্পৰ্কক ভাঙি যোৱাৰ পৰ্যায়লৈ লৈ যায়, আৰু বিবাহ বিচ্ছেদৰ সিদ্ধান্তই একমাত্ৰ সমাধান হৈ পৰে।

আৰ্থিক সমস্যাও বিবাহ বিচ্ছেদৰ এক অন্যতম প্ৰধান কাৰণ। আজিৰ দ্ৰুতগতিৰ জীৱনত জীৱন নিৰ্বাহৰ ব্যয় ক্ৰমান্বয়ে বাঢ়ি গৈছে। এনে পৰিস্থিতিত আৰ্থিক স্থিতিশীলতাৰ প্ৰয়োজনীয়তা অপৰিহাৰ্য হৈ পৰিছে। যেতিয়া এটা পৰিয়ালত আৰ্থিক অসুবিধাৰ সৃষ্টি হয়, তেতিয়া স্বামী-স্ত্ৰীৰ মাজত মানসিক চাপ বাঢ়ি যায়। আৰ্থিক দায়িত্ব ভাগ-বাটোৱা কৰাৰ ক্ষেত্ৰত মতানৈক্য, সংসাৰৰ খৰচ চলোৱাৰ বাবে পৰস্পৰৰ ওপৰত দোষাৰোপ, আৰু আৰ্থিক স্বাধীনতাৰ নামত দায়িত্বহীনতাই সম্পৰ্কত ফাটৰ সৃষ্টি কৰে। উদাহৰণস্বৰূপে, যদি এজন সংগীয়ে নিজৰ আৰ্থিক সিদ্ধান্তৰ বিষয়ে আনজনৰ সৈতে মুকলিকৈ আলোচনা নকৰে, তেন্তে অবিশ্বাসৰ সৃষ্টি হয়। বহু ক্ষেত্ৰত দেখা যায়, স্বামী বা স্ত্ৰীৰ মাজত আৰ্থিক স্বচ্ছতাৰ অভাৱৰ ফলত পৰস্পৰৰ প্ৰতি অভিযোগৰ সৃষ্টি হয়।

এই অভিযোগবোৰ সময়ৰ সৈতে সৰু সৰু কথাৰ পৰা ডাঙৰ মতানৈক্যলৈ পৰিণত হয়, আৰু শেষত সম্পৰ্ক ভাঙি যোৱাৰ পৰিস্থিতিৰ সৃষ্টি হয়। আৰ্থিক সমস্যাৰ ফলত স্বামী-স্ত্ৰীৰ মাজত ধৈৰ্য্যৰ অভাৱ হয়, আৰু এই অভাৱে তেওঁলোকৰ সম্পৰ্কত তিক্ততাৰ জন্ম দিয়ে। বিশেষকৈ যেতিয়া দুয়োপক্ষই পৰস্পৰৰ সৈতে আৰ্থিক বিষয়ত সহযোগিতা নকৰে, তেতিয়া সম্পৰ্কৰ ভিত্তি দুৰ্বল হৈ পৰে। এই দুৰ্বলতা ক্ৰমান্বয়ে সম্পৰ্কক এনেকুৱা পৰ্যায়লৈ লৈ যায়, য’ত বিবাহ বিচ্ছেদৰ সিদ্ধান্তই একমাত্ৰ বিকল্প হৈ পৰে। আৰ্থিক সমস্যাৰ প্ৰভাৱ কেৱল স্বামী-স্ত্ৰীৰ মাজতেই সীমাবদ্ধ নহয়, ই পৰিয়ালৰ আন সদস্য, বিশেষকৈ সন্তানৰ জীৱনতো নেতিবাচক প্ৰভাৱ পেলায়। সন্তানৰ শৈক্ষিক আৰু মানসিক বিকাশৰ ওপৰত আৰ্থিক সমস্যাৰ প্ৰভাৱ দীৰ্ঘম্যাদী হ’ব পাৰে।

পাৰস্পৰিক বুজাবুজিৰ অভাৱ বিবাহ বিচ্ছেদৰ আন এটা গুৰুত্বপূৰ্ণ কাৰণ। বিবাহৰ পিছত স্বামী-স্ত্ৰীৰ মাজত মুকলি যোগাযোগৰ প্ৰয়োজন। কিন্তু বহু সময়ত দেখা যায়, দুয়োজনে নিজৰ অনুভৱ, চিন্তা বা সমস্যাৰ বিষয়ে পৰস্পৰৰ সৈতে আলোচনা নকৰে। ফলত ভুল বুজাবুজিৰ সৃষ্টি হয়, যিয়ে সম্পৰ্কত দূৰত্বৰ সৃষ্টি কৰে। উদাহৰণস্বৰূপে, এগৰাকী পত্নীয়ে নিজৰ স্বামীৰ পৰা অধিক সময়, মৰম আৰু মনোযোগৰ আশা কৰিব পাৰে। কিন্তু স্বামীয়ে যদি ব্যস্ততাৰ অজুহাত দেখুৱাই তাইৰ প্ৰতি উদাসীন হৈ পৰে, তেন্তে পত্নীৰ মনত অভিমান, খং আৰু হতাশাৰ জন্ম হয়। এই অভিমান আৰু হতাশাই সময়ৰ সৈতে তিক্ততাৰ সৃষ্টি কৰে, যিয়ে সম্পৰ্কক ভাঙি যোৱাৰ পৰ্যায়লৈ লৈ যায়। ঠিক তেনেদৰে, পুৰুষেও পত্নীৰ পৰা সন্মান, সমৰ্থন আৰু বুজাবুজিৰ আশা কৰে। যেতিয়া এই আশাবোৰ পূৰণ নহয়, তেতিয়া সম্পৰ্কত ফাটৰ সৃষ্টি হয়। এই ফাট ক্ৰমান্বয়ে এনেকুৱা পৰ্যায় পায়, য’ত পৰস্পৰৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধা আৰু ভালপোৱা নোহোৱা হৈ পৰে। এনে পৰিস্থিতিত বিবাহ বিচ্ছেদৰ সিদ্ধান্তই একমাত্ৰ সমাধান হৈ পৰে। মুকলি যোগাযোগৰ অভাৱে স্বামী-স্ত্ৰীৰ মাজত ভুল বুজাবুজিৰ সৃষ্টি কৰে, যিয়ে সম্পৰ্কক দুৰ্বল কৰি তোলে। এই দুৰ্বলতা সময়ৰ সৈতে সম্পৰ্কক ভাঙি যোৱাৰ পৰ্যায়লৈ লৈ যায়।

পৰস্পৰৰ মাজৰ প্ৰেমৰ অভাৱো বিবাহ বিচ্ছেদৰ আন এটা গুৰুত্বপূৰ্ণ কাৰণ। বিবাহৰ প্ৰাৰম্ভিক দিনবোৰত স্বামী-স্ত্ৰীৰ মাজত আকৰ্ষণ আৰু প্ৰেম থাকে। কিন্তু সময়ৰ সৈতে সেই প্ৰেম কমি যায়। বিশেষকৈ সন্তান জন্মৰ পিছত দায়িত্ব বাঢ়ি যোৱাৰ ফলত দুয়োজনে একেলগে সময় কটোৱাৰ সুযোগ কমি যায়। এই সময়ত যদি পৰস্পৰৰ প্ৰতি মৰম, যত্ন আৰু মনোযোগৰ অভাৱ হয়, তেন্তে সম্পৰ্কত একঘেয়ামীতা আৰু দূৰত্বৰ সৃষ্টি হয়। বহু ক্ষেত্ৰত দেখা যায়, এই প্ৰেমৰ অভাৱ পূৰণ কৰিবলৈ এজন সংগীয়ে বাহিৰৰ সম্পৰ্কৰ প্ৰতি আকৰ্ষিত হয়। এই অবৈধ সম্পৰ্কই সম্পৰ্কত গভীৰ ক্ষতৰ সৃষ্টি কৰে, যাৰ ফলত বিবাহ বিচ্ছেদৰ পৰিস্থিতি সৃষ্টি হয়। প্ৰেমৰ অভাৱে স্বামী-স্ত্ৰীৰ মাজত আৱেগিক সংযোগৰ কমী ঘটায়, যিয়ে সম্পৰ্কক দুৰ্বল কৰি তোলে। এই দুৰ্বলতাই সময়ৰ সৈতে সম্পৰ্কক এনেকুৱা পৰ্যায়লৈ লৈ যায়, য’ত দুয়োজনে একেলগে থকাটো অসম্ভৱ হৈ পৰে।

প্ৰেমৰ অভাৱৰ ফলত স্বামী-স্ত্ৰীৰ মাজত আৱেগিক দূৰত্বৰ সৃষ্টি হয়, যিয়ে সম্পৰ্কক ভাঙি যোৱাৰ পৰ্যায়লৈ লৈ যায়। শাৰীৰিক ঘনিষ্ঠতাৰ অভাৱও বিবাহ বিচ্ছেদৰ এক উল্লেখযোগ্য কাৰণ। শাৰীৰিক সম্পৰ্ক কেৱল মানৱ জীৱনৰ এটা প্ৰাকৃতিক প্ৰয়োজনীয়তাই নহয়, ই স্বামী-স্ত্ৰীৰ মাজত আৱেগিক সংযোগৰো এক গুৰুত্বপূৰ্ণ মাধ্যম। যেতিয়া এই ঘনিষ্ঠতাৰ অভাৱ হয়, তেতিয়া সম্পৰ্কত ৰোমাঞ্চৰ কমি যায়, আৰু স্বামী-স্ত্ৰীৰ মাজত দূৰত্ব বাঢ়ি যায়। বিশেষজ্ঞসকলে কয়, ৰোমাঞ্চ আৰু শাৰীৰিক ঘনিষ্ঠতাই সম্পৰ্কক মজবুত কৰি ৰাখে। কিন্তু যেতিয়া এই উপাদানৰ অভাৱ হয়, তেতিয়া সম্পৰ্কত অশান্তি আৰু মতানৈক্যৰ সৃষ্টি হয়। উদাহৰণস্বৰূপে, যদি এজন সংগীয়ে শাৰীৰিক ঘনিষ্ঠতাৰ প্ৰতি আগ্ৰহ হেৰুৱায়, তেন্তে আনজন সংগীয়ে নিজকে অবহেলিত আৰু অপমানিত অনুভৱ কৰে। এই অবহেলা আৰু অপমানে সম্পৰ্কত তিক্ততাৰ জন্ম দিয়ে, যিয়ে শেষত বিচ্ছেদৰ পৰ্যায় পায়। শাৰীৰিক ঘনিষ্ঠতাৰ অভাৱে আৱেগিক দূৰত্বৰ সৃষ্টি কৰে, যিয়ে সম্পৰ্কক দুৰ্বল কৰি তোলে। এই দুৰ্বলতা ক্ৰমান্বয়ে সম্পৰ্কক ভাঙি যোৱাৰ পৰ্যায়লৈ লৈ যায়।

অবাঞ্ছিত বিবাহৰ ক্ষেত্ৰতো বিবাহ বিচ্ছেদৰ সম্ভাৱনা বৃদ্ধি পায়। বহু সময়ত পৰিয়ালৰ চাপত বা সামাজিক হেঁচাত নিজৰ ইচ্ছাৰ বিৰুদ্ধে বিবাহ কৰিবলৈ বাধ্য হয়। এনে বিবাহত প্ৰেম আৰু আকৰ্ষণৰ অভাৱ থাকে, যাৰ ফলত সম্পৰ্কটো দীৰ্ঘদিন টিকি নাথাকে। উদাহৰণস্বৰূপে, যদি কোনোবাই বিয়াৰ আগতে আন কাৰোবাক ভাল পায়, কিন্তু পৰিয়ালৰ ইচ্ছাৰ বাবে আন এজনৰ সৈতে বিবাহ কৰিবলৈ বাধ্য হয়, তেন্তে সেই সম্পৰ্কত সুখৰ অভাৱ হয়। এনে পৰিস্থিতিত দুয়োপক্ষৰ মাজত মানসিক অশান্তি বাঢ়ি যায়, আৰু শেষত বিবাহ বিচ্ছেদৰ সিদ্ধান্ত লোৱা হয়। অবাঞ্ছিত বিবাহৰ ক্ষেত্ৰত পৰস্পৰৰ প্ৰতি প্ৰকৃত ভালপোৱা আৰু বুজাবুজিৰ অভাৱ থাকে, যিয়ে সম্পৰ্কক দুৰ্বল কৰি তোলে। এই দুৰ্বলতাই সময়ৰ সৈতে সম্পৰ্কক ভাঙি যোৱাৰ পৰ্যায়লৈ লৈ যায়। কম বয়সত হোৱা বিবাহো বিবাহ বিচ্ছেদৰ এক কাৰণ। কম বয়সত বিবাহ কৰিলে বহু সময়ত ব্যক্তিৰ মানসিক পৰিপক্কতা সম্পূৰ্ণৰূপে গঢ় লৈ নুঠে। ফলত বিবাহিত জীঢ়নৰ দায়িত্ব পালন কৰাত অসুবিধা হয়। এনে পৰিস্থিতিত পাৰস্পৰিক বুজাবুজিৰ অভাৱৰ ফলত সম্পৰ্কত তিক্ততাৰ সৃষ্টি হয়। কম বয়সত বিবাহ কৰা ব্যক্তিসকলে প্ৰায়ে জীঢ়নৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ সিদ্ধান্তসমূহৰ প্ৰতি পৰিপক্ক দৃষ্টিভংগীৰ অভাৱত ভুগে। ইয়াৰ ফলত তেওঁলোকৰ সম্পৰ্কত অস্থিৰতাৰ সৃষ্টি হয়। ইয়াৰ উপৰিও কিছুমানৰ বিবাহৰ প্ৰতি অনীহা থাকে। তেওঁলোকে বিবাহিত জীঢ়নৰ দায়িত্বৰ বাবে নিজকে প্ৰস্তুত অনুভৱ নকৰে, যাৰ ফলত তেওঁলোকে বিবাহিত জীঢ়নত সুখী হ’ব নোৱাৰে আৰু বিচ্ছেদৰ পথ বাছি লয়।

সামাজিক চাপ আৰু পৰিয়ালৰ হেঁচাও বিবাহ বিচ্ছেদৰ এক কাৰণ। আজিৰ সমাজত বহু সময়ত পৰিয়ালৰ অত্যধিক হস্তক্ষেপৰ ফলত স্বামী-স্ত্ৰীৰ মাজত মতানৈক্যৰ সৃষ্টি হয়। শহুৰেকৰ ঘৰৰ পৰা বোৱাৰীৰ প্ৰতি অত্যধিক আশা বা স্বামীৰ পৰিয়ালৰ সৈতে পত্নীৰ সমন্বয়ৰ অভাৱৰ ফলত সম্পৰ্কত জটিলতা সৃষ্টি হয়। শহুৰেকৰ ঘৰৰ সদস্যৰ অত্যধিক হস্তক্ষেপে পত্নীক অস্বস্তিকৰ পৰিস্থিতিত পেলায়, যাৰ ফলত তাইৰ মনত হতাশাৰ সৃষ্টি হয়। ঠিক তেনেদৰে, স্বামীৰ ক্ষেত্ৰতো পৰিয়ালৰ হেঁচাৰ ফলত তেওঁ পত্নীৰ প্ৰতি যথাযথ মনোযোগ দিব নোৱাৰে। এই সকলোবোৰৰ ফলত সম্পৰ্কত তিক্ততাৰ সৃষ্টি হয়। ইয়াৰ উপৰিও সমাজৰ চাপ, যেনে সামাজিক মৰ্যাদা বজাই ৰখাৰ চিন্তা বা আনৰ সৈতে তুলনাৰ মানসিকতাই বিবাহিত জীঢ়নত নেতিবাচক প্ৰভাৱ পেলায়।

এই চাপৰ ফলত স্বামী-স্ত্ৰীৰ মাজত মানসিক দূৰত্বৰ সৃষ্টি হয়, যিয়ে শেষত বিচ্ছেদৰ পৰ্যায় পায়। একেদৰে, মানসিক চাপ আৰু হতাশাও বিবাহ বিচ্ছেদৰ এক গুৰুত্বপূৰ্ণ কাৰণ। আজিৰ দ্ৰুতগতিৰ জীঢ়নত মানুহৰ ব্যক্তিগত জীঢ়নত মানসিক চাপ বাঢ়িছে। কৰ্মক্ষেত্ৰৰ চাপ, আৰ্থিক সমস্যা, পৰিয়ালৰ দায়িত্ব, আৰু সামাজিক প্রত্যাশাৰ ফলত মানুহৰ মানসিক স্বাস্থ্যৰ ওপৰত নেতিবাচক প্ৰভাৰ পৰে। এই মানসিক চাপে স্বামী-স্ত্ৰীৰ মাজত ধৈৰ্য্যৰ অভাৱৰ সৃষ্টি কৰে। সৰু সৰু কথাতো ডাঙৰ কাজিয়াৰ সৃষ্টি হয়, আৰু এই কাজিয়াবোৰ সমাধান নকৰিলে সম্পৰ্কত তিক্ততাৰ জন্ম হয়। যদি এজন স্বামী কৰ্মক্ষেত্ৰৰ চাপৰ বাবে ঘৰত পত্নীৰ সৈতে পর্যাপ্ত সময় কটাব নোৱাৰে, তেন্তে পত্নীয়ে নিজকে অবহেলিত অনুভৱ কৰে। এই অবহেলাৰ ফলত তাইৰ মনত হতাশা আৰু খংৰ সৃষ্টি হয়, যিয়ে সম্পৰ্কক দুৰ্বল কৰি তোলে। ঠিক তেনেদৰে, পত্নীৰ মানসিক চাপৰ ফলতো তাই স্বামীৰ প্ৰতি উদাসীন হৈ পৰিব পাৰে। এই মানসিক চাপৰ ফলত দুয়োজনৰ মাজত আৱেগিক সংযোগৰ অভাৱ হয়, যিয়ে শেষত বিচ্ছেদৰ পৰ্যায় পায়।

বিবাহ বিচ্ছেদৰ প্ৰভাৱ কেৱল স্বামী-স্ত্ৰীৰ ওপৰতেই নহয়, তেওঁলোকৰ সন্তানৰ ওপৰতো গভীৰভাৱে পৰে। সন্তানৰ বাবে পিতৃ-মাতৃৰ বিচ্ছেদ এটা মানসিক আঘাতৰ সমান। তেওঁলোকে পৰিয়ালৰ স্থিতিশীলতা হেৰুৱায়, আৰু ইয়াৰ ফলত তেওঁলোকৰ মানসিক বিকাশত নেতিবাচক প্ৰভাৰ পৰে। বহু ক্ষেত্ৰত দেখা যায়, সন্তানে পিতৃ বা মাতৃৰ অভাৱত নিৰাপত্তাহীনতাৰ শিকাৰ হয়। এই নিৰাপত্তাহীনতাই তেওঁলোকৰ শৈক্ষিক আৰু সামাজিক জীঢ়নত প্ৰভাৰ পেলায়। সন্তানৰ মানসিক স্বাস্থ্যৰ ওপৰত বিবাহ বিচ্ছেদৰ প্ৰভাৰ দীৰ্ঘম্যাদী হ’ব পাৰে। তেওঁলোকে পৰস্পৰৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধা আৰু ভালপোৱাৰ অভাৱৰ সাক্ষী হৈ থাকে, যাৰ ফলত তেওঁলোকৰ নিজৰ সম্পৰ্কৰ প্ৰতি আস্থা হেৰাই যায়।

শেষত এটা কথা স্বীকাৰ কৰিবই লাগিব যে, স্বামী-স্ত্ৰীৰ মাজত মুকলি যোগাযোগ, পৰস্পৰৰ প্ৰতি সন্মান, আৰু সময় দিয়াৰ মাধ্যমেৰে সম্পৰ্কক মজবুত কৰি ৰাখিব পাৰি। ইয়াৰ উপৰিও পৰিয়ালৰ হস্তক্ষেপ কমোৱা, আৰ্থিক স্থিতিশীলতাৰ প্ৰতি গুৰুত্ব দিয়া, আৰু প্ৰয়োজন হ’লে পৰামৰ্শদাতাৰ সহায় লোৱাৰ জৰিয়তে বিবাহ বিচ্ছেদৰ সম্ভাৱনা কমাব পাৰি। সংসাৰখন ভালকৈ চলাই নিবলৈ দুয়োজনৰে সহযোগ,এৰাধৰা, বুজাপৰা, প্ৰচেষ্টা সমান গুৰুত্বপূৰ্ণ। যদি এজনে ৯৯% প্ৰচেষ্টা দিয়ে আৰু আনজনে কেৱল উদাসীন হৈ থাকে, তেন্তে সেই সম্পৰ্ক টিকি নাথাকে। সেয়েহে দুয়োজনৰ সমান সহযোগিতা, এৰাধৰা, বুজাপৰাৰ জৰিয়তে বৈবাহিক বন্ধনক চিৰস্থায়ী কৰি সংসাৰখন সুস্থ ভাৱে, নিয়াৰিকৈ ৰাখিব পাৰি।

লেখকঃ হিমাংশু ৰণ্‌জন ভূঞা

Author: দৈনন্দিন বাৰ্তা