ডায়েবেটিছৰ নাম অহাৰ লগে লগে সকলোৰে মনলৈ এটা কথা আহি পৰে যে তেওঁলোকে নিশ্চয় বেছিকৈ চেনি খাইছে আৰু সেইবাবেই তেওঁলোকৰ ডায়েবেটিছ হৈছে। মধুমেহ ৰোগ কেৱল চেনি খোৱাৰ ফলত নহয়। অগ্নাশয়ৰ পৰা ইনচুলিনৰ উৎপাদন বন্ধ হ’লে ডায়েবেটিছ হয়। যেতিয়া কোষবোৰ ইনচুলিনৰ প্ৰতিৰোধী হৈ পৰে। ডায়েবেটিছ ৰোগীক চেনি নাখাবলৈ বা ইয়াৰ পৰিমাণ কমকৈ খাবলৈ পৰামৰ্শ দিয়া হয় যাতে ইনচুলিনৰ বোজা বাঢ়ি নাযায়। যিবোৰ খাদ্যত অধিক পৰিমাণৰ গ্লুক’জ থাকে সেইবোৰো ডায়েবেটিছত খোৱাটো বাঞ্ছনীয় নহয়।
ডায়েবেটিছ ৰোগীয়ে খাদ্যাভ্যাস আৰু মদ্যপানৰ অভ্যাসৰ প্ৰতি অতি সাৱধানতা অৱলম্বন কৰাটো প্ৰয়োজন। খাদ্যৰ দ্বাৰা আপুনি ডায়েবেটিছ নিয়ন্ত্ৰণ আৰু বৃদ্ধি দুয়োটা কৰিব পাৰে। খাদ্যই শৰীৰৰ ইনচুলিনৰ ওপৰত প্ৰত্যক্ষ প্ৰভাৱ পেলায়।
এনে পৰিস্থিতিত আপুনি ভালদৰে চিন্তা কৰি ডায়েবেটিছৰ খাদ্যৰ পৰিকল্পনা কৰিব লাগিব। খাদ্যত এনে ফল-মূল বাছি ল’ব লাগে যিয়ে তেজৰ চেনিৰ পৰিমাণ নিয়ন্ত্ৰণত ৰাখে।
তেজৰ চেনি নিয়ন্ত্ৰণ কৰিবলৈ বাজৰাৰ আটাও খাব পাৰে। বাজৰাত প্ৰচুৰ পৰিমাণে মেগনেছিয়াম থাকে, যিয়ে ইনচুলিন আৰু তেজৰ চেনি নিয়ন্ত্ৰণত সহায় কৰে।