বিবাহিত (Sindoor) মহিলাই শিৰত সেন্দূৰ লগায়। সেন্দূৰ লগাওঁতে নাকত পৰিলে আওকাণ নকৰিব, কিয়নো ইয়াৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ প্ৰভাৱ আছে।
হিন্দু ধৰ্মত বিভিন্ন পৰিঘটনা আৰু তাৰ শুভ আৰু অশুভ সংকেতৰ বিষয়ে আলোচনা কৰা হয়। তদুপৰি জ্যোতিষ, বাস্তু আদি ক্ষেত্ৰতো শুভ আৰু অশুভ শংকাৰ বৰ্ণনা পোৱা যায়।
হিন্দু ধৰ্মত বিবাহৰ লগত বহুতো ৰীতি-নীতি জড়িত হৈ থাকে। সেন্দূৰৰ অবিহনে বিবাহ সম্পূৰ্ণ নহয়। দৰায়ে কইনাক সেন্দূৰ দিয়ে। সেন্দূৰক বৈবাহিক আনন্দৰ প্ৰতীক বুলি গণ্য কৰা হয় আৰু সেয়েহে কপালত পৰিধান কৰা হয়। ই এগৰাকী নাৰীৰ স্বামীৰ প্ৰতি থকা দায়বদ্ধতা, প্ৰেম আৰু ভক্তিৰ প্ৰতীক। ইয়াৰ উপৰিও স্বামীৰ বাবে ই মংগল আৰু দীৰ্ঘায়ুৰ প্ৰতীক।
শিৰত সেন্দূৰ লগোৱাৰ সময়ত কেতিয়াবা কপাল আৰু নাকত পৰে। ইয়াক অতি বিশেষ বুলি গণ্য কৰা হয়। নাকত সেন্দূৰ পৰাটো এটা শুভ পৰিঘটনা বুলি গণ্য কৰা হয়। পতি-পত্নী উভয়ৰে বাবে ইয়াক শুভ বুলি গণ্য কৰা হয়। তেওঁলোকৰ সম্পৰ্কৰ বাবে ই এক শুভ লক্ষণ। ই স্বামীৰ দীৰ্ঘায়ুৰ ইংগিত দিয়ে। যদি স্বামীয়ে কোনো সমস্যা বা বেমাৰত ভুগি থাকে আৰু সেন্দূৰ লগোৱাৰ সময়ত পত্নীৰ নাকত সেন্দূৰ পৰে, তেন্তে সেয়া স্বামীৰ সোনকালে আৰোগ্য লাভৰ লক্ষণ। ইয়াৰ দ্বাৰা আৰ্থিক লাভ বা ভাল খবৰৰ ইংগিতও পোৱা যায়। অৱশ্যে এয়া জ্যোতিষৰ ধাৰণা আৰু ইয়াৰ কোনো বৈজ্ঞানিক ভিত্তি নাই।
