ভাৰততো খেজুৰ খেতিৰ প্ৰতি মানুহৰ প্ৰৱণতা অতি বেছি। ভাৰতত ৰাজস্থান, গুজৰাট, কেৰালা আৰু তামিলনাডু ৰাজ্যত খেজুৰৰ খেতি ব্যাপকভাৱে কৰা হয়। ইয়াৰ পৰা কৃষকসকলে এতিয়া লাখ লাখ টকা উপাৰ্জন কৰিছে। ইয়াৰ উপৰিও কৃষকসকলে এতিয়া বহুত ফলৰ খেতি কৰিছে। যাৰ পৰা তেওঁলোকৰ বহুত লাভ হৈছে। ভাৰতৰ বিভিন্ন ৰাজ্যত ঋতু অনুসৰি খেতি বিভিন্ন ধৰণে কৰা হয়। ৰাজস্থানত খেজুৰ খেতিৰ ফলত কৃষকৰ জীৱন সলনি হৈছে। ইয়াৰ উপৰিও গুজৰাট, কেৰালা আৰু তামিলনাডুৰ কৃষকসকলে খেজুৰ খেতিৰ পৰা লাখ লাখ টকাৰ লাভ কৰিছে।
সাধাৰণতে উপসাগৰীয় দেশসমূহত খেজুৰৰ খেতি বেছি হয়। পৃথিৱীৰ বেছিভাগ খেজুৰৰ খেতি ইৰাণত কৰা হয়। গতিকে এতিয়া ভাৰততো এই খেতিৰ প্ৰতি মানুহৰ প্ৰৱণতা বহুত বাঢ়িছে। ভাৰতত ৰাজস্থান, গুজৰাট, কেৰালা আৰু তামিলনাডু ৰাজ্যত খেজুৰৰ খেতি ব্যাপকভাৱে কৰা হয়। এক একৰত ৭০ টালৈকে গছ ৰোপণ কৰিব পাৰি। খেজুৰ গছৰ পৰা ৭০ৰ পৰা ১০০ কিলোগ্ৰাম খেজুৰ পোৱা যায়। অৰ্থাৎ অংক কৰি চালে খেজুৰ খেতি কৰিলে এবছৰত প্ৰায় ৫ হাজাৰ কিলোগ্ৰাম খেজুৰ উৎপন্ন হয়। বজাৰত খেজুৰৰ চাহিদা বেছি, সেয়েহে এই খেতিৰ পৰা কৃষকে সহজে লাখ লাখ উপাৰ্জন কৰিব পাৰে। এজোপা গছ ৫০ হাজাৰ টকা পৰ্যন্ত উপাৰ্জন কৰিব পাৰে।
খেজুৰ ৰোৱাৰ উত্তম সময় হ’ল জুলাইৰ পৰা ছেপ্টেম্বৰৰ ভিতৰত। এই উদ্ভিদ যিকোনো ধৰণৰ মাটিত ৰোপণ কৰিব পাৰি। এই গছবোৰ ৰোপণ কৰাৰ সময়ত মনত ৰাখিব লাগে যে দুবিধ খেজুৰ গছৰ মাজৰ দূৰত্ব ৮ মিটাৰতকৈ অধিক হ’ব লাগিব। খেজুৰৰ গছ ৰোপণৰ ৩ বছৰ পিছতহে ফল দিবলৈ সক্ষম হয়। খেজুৰৰ গছত বেছি পানী প্ৰয়োজন নহয়। কিন্তু গ্ৰীষ্মকালত এমাহত ১৫ৰ পৰা ২০ দিন পানী দিব লাগে। গতিকে শীতকালত মাহত এবাৰ পানী দিলেও সহায়ক হ’ব পাৰে।