আমি প্ৰতিদিনে বহুতো খাদ্য সামগ্ৰীৰ কথা কওঁ, কিন্তু সেই খাদ্য সামগ্ৰীৰ পটভূমি জানিলে আপুনি হয়তো আচৰিত হ’ব। ভাৰত এখন সভ্যতা আৰু সংস্কৃতিৰ দেশ। খাদ্য, ঐতিহ্য আৰু ইতিহাস ভাৰতৰ সৌন্দৰ্য্য। আজি আপোনালোকক জলকীয়াৰ ইতিহাসৰ বিষয়ে কম-
যেতিয়াই আপোনাৰ মনলৈ মোগলিয়া খোৱাৰ চিন্তা আহিছিল, তেতিয়াই আপুনি তেল, মছলা আৰু জলকীয়াৰ কথা ভাবিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল। দৰাচলতে মোগলৰ যুগত জলকীয়া, হালধিৰ দৰে মছলাৰ অস্তিত্ব নাছিল। হয়, বিৰিয়ানীৰ পৰা শেষৰ মোগল শাসকলৈকে প্ৰতিটো ৰাজকীয় মোগলৰ ব্যঞ্জন হালধি আৰু জলকীয়াৰে তৈয়াৰ কৰা হৈছিল। কাৰণ তেওঁলোক সেইবোৰৰ বিষয়ে সচেতন নাছিল।
দক্ষিণ আমেৰিকাত কেইবাশ প্ৰজাতিৰ জলকীয়াৰ খেতি কৰা হয়, বিভিন্ন ৰং আৰু সোৱাদৰ জলকীয়া আছে। পৰ্তুগাল যেতিয়া ভাৰতলৈ আহিছিল, তেতিয়া তেওঁলোকেও লগত জলকীয়া লৈ আহিছিল, কোৱা হৈছিল যে তেওঁলোকে বসতি স্থাপন কৰা অঞ্চলটোক বৰ্তমান মুম্বাই বুলি কোৱা হয়। ওচৰৰ বসতিস্থলৰ পৰা পৰ্তুগীজসকলৰ বাবে কাম কৰিবলৈ ধৰিলে। জলকীয়াৰ সোৱাদ লওঁতে খাবলৈ ধৰিলে। পিছলৈ ১৮ শতিকাত যেতিয়া মাৰাঠাসকল দিল্লীলৈ আহিছিল, তেতিয়া তেওঁলোকৰ সৈতে ভাৰতৰ প্ৰতিটো অঞ্চলতে আক্ষৰিক অৰ্থত জলকীয়াও গৈছিল।
তাৰ পিছত গুজৰাট, ৰাজস্থান আদি বহু ঠাইত সিঁচা হয়। আজি জলকীয়া প্ৰতিটো খাদ্যৰ সৌন্দৰ্য্য আৰু সোৱাদৰ এক গুৰুত্বপূৰ্ণ অংশ। আফ্ৰিকাৰ পৰা ভাৰতলৈ ৰিজ গাৰ্ডৰ খেতি আহিছিল। আফ্ৰিকাৰ পৰা ফ্ৰান্সলৈ আৰু ফ্ৰান্সৰ পৰা ভাৰতলৈ বীনও আহিছিল আৰু ইয়াক ফ্ৰেন্স বিন বুলি কোৱা হ’ল। কেপচিকামও দক্ষিণ আমেৰিকাৰ থলুৱা।
পৰিৱৰ্তিত সময় আৰু শতিকাৰ লগে লগে আন সংস্কৃতিৰ পৰা বহুতো খাদ্য-পানীয় সামগ্ৰী আহিবলৈ ধৰিলে।সেইবাবেই সভ্যতা এক উমৈহতীয়া ঐতিহ্য বুলিও কোৱা হয়। ভ্ৰমণ সভ্যতা আৰু সংস্কৃতিৰ এক বৈশিষ্ট্য হৈ আহিছে।