এটা ভাল প্ৰজন্ম সৃষ্টিৰ দায়িত্ব স্বামী-স্ত্ৰী দুয়োৰে। চাণক্যই কৈছে যে যদি পত্নীৰ এনে কিছুমান দোষ থাকে, তেন্তে সেই প্ৰেম ত্যাগ কৰিবলগীয়া হ’লেও কোনো কথা নাই। চাণক্য নীতিয়ে কৈছে যে এগৰাকী নাৰীয়ে এজন নষ্ট মানুহক সঠিক পথলৈ অনাৰ ক্ষমতা থাকে। এই বাবেই যেতিয়া এগৰাকী কন্যা এখন ঘৰৰ বোৱাৰী হৈ পৰে, তেতিয়া পৰিয়ালৰ সন্মান বোৱাৰীগৰাকীৰ হাততে থাকে। এটা ভাল প্ৰজন্ম সৃষ্টিৰ দায়িত্ব স্বামী-স্ত্ৰী দুয়োৰে থাকে বুলি চাণক্য শাস্ত্ৰত উল্লেখ আছে। যদি পত্নীৰ কিবা দোষ আছে, তেন্তে কেৱল বিবাহিত জীৱনে নহয়, পৰিয়ালেও তাৰ বোজা বহন কৰিবলগীয়া হয়। পত্নীৰ কি কি দোষ থাকিব নালাগে…
অশুভ ভাষা-
চাণক্য নীতিৰ মতে তিক্ত কথাৰ পত্নীক এৰি যোৱাটো ভাল, কাৰণ বেয়া কথাই অস্ত্ৰতকৈ বেছি জোৰেৰে আঘাত কৰে। এনে মহিলাসকলে চিন্তা নকৰাকৈয়ে গালি-গালাজ পাৰে, আনৰ আৱেগকো গুৰুত্ব নিদিয়ে। অশ্লীল ভাষা ব্যৱহাৰ কৰা পত্নীয়ে পৰিয়ালৰ ভাবমূৰ্তি নষ্ট কৰে।
কথাই প্ৰতি খং
খঙে যি কোনো কামত সদায় বাধা প্ৰদান কৰে। চাণক্যৰ মতে ক্ৰোধত লিপ্ত ব্যক্তিয়ে উচিত আৰু অনুচিত পাৰ্থক্য পাহৰি যায় আৰু এনে পৰিস্থিতিত তেওঁ আনক অসহ্য যন্ত্ৰণা দিয়ে। এই কাৰণেই পৰিয়ালৰ স্বাৰ্থত খঙাল পত্নীক এৰি যোৱাটোৱেই ভাল, কাৰণ এনে সম্পৰ্কত কেতিয়াও সুখ থাকিব নোৱাৰে।
“সাভাৰ্য বা শুচিদক্ষ স ভৰ্য বা পতিব্ৰত। স ভৰ্য বা পাতিপ্ৰীত স ভৰ্য সত্যবাদিনী।
অৰ্থাত – চাণক্যই কৈছে যে আদৰ্শ পত্নী হ’ল যি মন, কথা আৰু কৰ্মত নিৰ্মল। যাৰ আচাৰ-ব্যৱহাৰ ভাল, যিয়ে শহুৰেকক নিজৰ পিতৃ বুলি গণ্য কৰে, তেওঁক নিপুণ গৃহিণী বোলে।