হতাশাত ভুগি থকা লোকসকলে কেৱল এনে কৰাৰ সিদ্ধান্ত লৈ উন্নত হ’ব নোৱাৰে। তেওঁলোকে সেই ৰাজ্যৰ পৰা ওলাই আহিবলৈ ইচ্ছা কৰা স্বত্বেও তেওঁলোকে কৰিব নোৱাৰে। হতাশা পাৰ হৈ যোৱা নীলা মেজাজৰ দৰে একে নহয়। প্ৰকৃত নিদানিক হতাশা হৈছে এক মনোভাৱৰ বিকাৰ য’ত দুখ, ক্ষতি, খং, বা হতাশা আৰু আত্মক্ষতিৰ অনুভূতিয়ে এক বৰ্ধিত সময়ৰ বাবে দৈনন্দিন জীৱনত হস্তক্ষেপ কৰে। তেওঁলোকে পাৰ হৈ যোৱা মনোভাৱবোৰ সঁচাকৈয়ে নিষ্কাশিত বা জঠৰ বা বিভ্ৰান্তিকৰ হ’ব পাৰে, যাৰ ফলত বহুতে অসহায় আৰু নিয়ন্ত্ৰণৰ বাহিৰত অনুভৱ কৰিব পাৰে।
এজনে আনকি আত্মহত্যাৰ চিন্তা কৰা আৰম্ভ কৰিব পাৰে আৰু নিজৰ জীৱন ল’বলৈ বাছনি কৰিব পাৰে। হতাশাই জীৱনৰ সন্তুলন তছনছ কৰে। বিভিন্ন কাৰণত হতাশা কঢ়িয়াই আনিব পাৰে। ঘৰত, কাম বা বিদ্যালয়ত হতাশা (কিশোৰ অৱস্থাত, ই প্ৰেমিক বা প্ৰেমিকাৰ সৈতে বিচ্ছেদ হ’ব পাৰে, শ্ৰেণী এটাত বিফল হ’ব পাৰে, বা পিতৃ-মাতৃৰ বিবাহ বিচ্ছেদ হ’ব পাৰে),
বন্ধু বা আত্মীয়ৰ মৃত্যু, দীঘলীয়া বিষ বা ডাঙৰ ৰোগ হোৱা, হাইপোথাইৰয়ডিজম, কৰ্কট ৰোগ, মাল্টিপল স্ক্লেৰোচিছ বা হেপাটাইটিছ, ঔষধ যেনে নিৰাময়কাৰী ঔষধ আৰু উচ্চ ৰক্তচাপৰ ঔষধ, সুৰা বা ড্ৰাগৰ অপব্যৱহাৰ, দীৰ্ঘম্যাদী চাপ, শৈশৱৰ ঘটনা যেনে উৎপীড়ন বা অৱহেলা, সামাজিক বিচ্ছিন্নতা (বৃদ্ধসকলৰ ক্ষেত্ৰত সচৰাচৰ), পুষ্টিৰ অভাৱ, টোপনিৰ সমস্যা ইত্যাদি।