নিৰুপমা সুব্ৰমনিয়ামে লিখিছে: যিহেতু শ্ৰীলংকাই ইয়াক ইয়াৰ অৰ্থনৈতিক মন্দাৱস্থাৰ পৰা উলিয়াই আনিবলৈ সক্ষম নেতৃত্ব বিচাৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছে, ৰাষ্ট্ৰক নেতৃত্ব দিবলৈ তামিল প্ৰাৰ্থী বাছনি কৰিছে, এজন নেতা যি জাতিগত আৰু সাম্প্ৰদায়িক বিভাজনৰ পৰা ওপৰলৈ উঠিব পাৰে, ৯ জুলাইৰ ঘটনাৰ বিশালতাৰ সৈতে আটাইতকৈ সামঞ্জস্যপূৰ্ণ পদক্ষেপ হ’ব।
“নিৰপেক্ষ আম্পায়াৰ”লৈ কোনো কল নাই। কোনো ৰাজনীতিবিদে বৃহৎ প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়া নাই। সাম্প্ৰদায়িক বিদ্বেষ বিয়পোৱা কোনো ধৰ্মীয় নেতা নাই। কেৱল মানুহ। বা এতিয়াও ভাল, লোকসকল – সিংহলী, তামিল, মুছলমান, বৌদ্ধ, হিন্দু। শিক্ষাৰ্থী, তেওঁলোকৰ অভিভাৱক আৰু ককা-আইতা, পেছাদাৰী – শিক্ষক, নাৰ্চ, উকীল, বেংকাৰ, চিকিৎসক, কম্পিউটাৰ অভিযন্তা।
৯ এপ্ৰিলৰ পৰা ৯ জুলাইলৈ কেৱল এটা দাবীৰ সৈতে, যিহেতু ডলাৰৰ অভাৱৰ ফলত হোৱা এক অৰ্থনৈতিক সংকট হঠাতে খাদ্য, ইন্ধন আৰু ঔষধৰ অভাৱত পৰিণত হৈছিল, সকলো ৰঙৰ শ্ৰীলংকাবাসী কলম্বোৰ গালে ফেচ অছিনফ্ৰণ্টত একত্ৰিত হৈছিল, মাত্ৰ এটা দাবীৰ সৈতে: “গোটা গো হোম”। তেওঁলোকৰ কোনো নেতা নাছিল কিন্তু তেওঁলোক সুসংগঠিত আছিল। ক্ষিপ্ৰতাৰে, তেওঁলোকে প্ৰত্যেক ৰাতিপুৱা আৰু সন্ধিয়া প্ৰতিবাদস্থলী পৰিষ্কাৰ কৰিছিল, যেন শ্ৰীলংকাৰ পৰিষ্কাৰ-পৰিচ্ছন্নতাৰ বিষয়ে জনাবলৈ। প্লাষ্টিকৰ আৱৰ্জনাৰ পৰা, তেওঁলোকে প্ৰমেনাডত শিল্পকৰ্ম সৃষ্টি কৰিছিল।