আমাৰ দৈনন্দিন খাদ্যাভ্যাসত শাক-পাচলিৰ অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা আছে। শাক-পাচলিয়ে কেৱল আমাৰ প্লেটলৈ সোৱাদ আনে এনে নহয়, আমাৰ শৰীৰত ভিটামিন, প্ৰটিন, কাৰ্বহাইড্ৰেট আদি বিভিন্ন পুষ্টিকৰ উপাদানও যোগান ধৰে। প্ৰতিটো ঋতু অনুসৰি শাক-পাচলি সলনি হৈ থাকে, কিন্তু এটা শাক আছে যিটো ১২ মাহৰ বাবে উপলব্ধ আৰু কম বেছি পৰিমাণে প্ৰতিটো শাক-পাচলিৰ লগত খাপ খাই পৰে। আপুনি নিশ্চয় বুজি পাইছে যে সেই শাক-পাচলি হৈছে ‘আলু’। কিন্তু ভাৰতৰ দৈনন্দিন অভ্যাসৰ অংশ হৈ পৰা আলু ক’ৰ পৰা আহিল জানেনে-
প্ৰতিখন ঘৰৰ পাকঘৰৰ প্ৰাণস্বৰূপ আলুৰ বহু সোৱাদ আছে। যিটো কবি, পনিৰ, বিলাহী, সকলোৰে সৈতে ভালদৰে মিলি যায়, আচলতে ইয়াৰ উৎপত্তি ৪০০ বছৰ আগতে দক্ষিণ আমেৰিকাত হৈছিল। আলুক মুম্বাইত বাটাটা বুলি কোৱা হয়। পৰ্তুগীজসকলে বম্বেলৈ আলু লগত লৈ আহিছিল, বম্বেৰ পৰা বটাটা হৈ পৰিছিল। তথ্যৰ বাবে কওঁ যে পৰ্তুগীজসকল আহি বসতি স্থাপন কৰা অঞ্চলটোক আজি মুম্বাই বুলি কোৱা হয়। সেই ঠাইখন দ্বীপ আছিল, গতিকে পৰ্তুগীজসকলৰ বাবে খেতি-বাণিজ্য সহজ আছিল আৰু তাৰ পিছত ভাৰতত তেওঁলোকে আলু খেতি কৰি খাবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল। সময়ৰ লগে লগে সমগ্ৰ দেশতে ইয়াৰ উৎপাদন আৰু ব্যৱহাৰৰ ধাৰা বাঢ়ি আহিছিল।
বিশেষজ্ঞ সোহেইল হাছমীয়ে এটা ভিডিঅ’যোগে জনাইছে যে দক্ষিণ আমেৰিকাত কেইবাশ প্ৰজাতিৰ কেপচিকামৰ খেতি কৰা হয়। বিভিন্ন ৰং আৰু সোৱাদৰ কেপচিকাম আছে। পৰ্তুগাল যেতিয়া ভাৰতলৈ আহিছিল তেতিয়া তেওঁলোকেও লগত কেপচিকামলৈ আহিছিল। আলোচনা হৈছিল যে তেওঁলোকে বসতি স্থাপন কৰা অঞ্চলটোক বৰ্তমান মুম্বাই বুলি কোৱা হয়। ওচৰৰ বসতিস্থলৰ পৰা মানুহে পৰ্তুগীজসকলৰ বাবে কাম কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে। কেপচিকামৰ সোৱাদ লওঁতে খাবলৈ ধৰিলে। তাৰ পিছত গুজৰাট, ৰাজস্থান আদি বহু ঠাইত কেপচিকাম খেতি কৰা হয়। আজি কেপচিকাম প্ৰতিটো খাদ্যৰ সৌন্দৰ্য্য আৰু সোৱাদৰ এক গুৰুত্বপূৰ্ণ অংশ।
ফুলকবি আৰু কবি ফ্ৰান্সৰ পৰা ভাৰতলৈ আহিছিল। আনহাতে ফ্ৰেন্স বিন প্ৰথম আফ্ৰিকাত পোৱা গৈছিল, আফ্ৰিকাৰ পৰা ফ্ৰান্সলৈ আৰু ফ্ৰান্সৰ পৰা ভাৰতলৈ আহিছিল, ইয়াক ফ্ৰেন্স বিন বুলি কোৱা হ’ল। কেপচিকামৰ উৎপত্তিও দক্ষিণ আমেৰিকাৰ।ভাৰতত ইয়াক কেপচিকাম বুলি কোৱা হয় কাৰণ ইয়াত প্ৰথমে ইয়াত শিমলাত খেতি কৰা হৈছিল।